Στηρίζονται οἱ ἄνθρωποι στίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, πού ὅμως εἶναι ἐκτός Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, καί ὡς πλάσμα ἔχει καλή κοινωνία μέ τόν Θεό καί ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως κανείς κρατάει μέσα του τή δική του θεότητα, δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Θεό. Καί δέν εἶναι δύσκολο νά τό καταλάβουμε αὐτό: Ὅσο καλός κι ἄν εἶναι κάποιος, λίγο ἅμα θιγεῖ –πού σημαίνει ὅτι θίγεται μέσα του τό κατεστημένο, τό εἴδωλο πού ἔχει– δέν εἶναι πιά καλός. Καί αὐτό, γιατί ἔχει τόν δικό του θεό.
Μόνο ὁ ἀληθινά ταπεινός ἄνθρωπος θά αἰσθανθεῖ τή διάθεση νά λατρεύσει τόν ἀληθινό Θεό καί θά ἀρχίσει νά ἔχει ἀληθινή κοινωνία μαζί του. Ὁ ἄλλος, ἄς κάνει τόν χριστιανό. Ἀκόμη καί ἔργα σπουδαῖα νά κάνει, δέν ὠφελοῦν, ἄν κρατάει μέσα του τήν ἔπαρση, τόν θεό αὐτόν, πού πῆρε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τόν διάβολο καί τόν ἔβαλε μέσα της καί τόν κρατᾶ περίζηλα.

Ὅταν δέχεται κανείς κάποιον στό σπίτι του, καί ἄν ἀκόμη ἐκεῖνος ἀπό συστολή δέν ἔχει πολλή διάθεση, ἄς ποῦμε ἔτσι, νά παραμείνει, θά μπορούσαμε νά ἐνεργήσουμε σάν νά τόν πιέζουμε –ἄν μπορεῖ νά λεχθεῖ αὐτό– γιά νά τόν ἀναπαύσουμε. Δηλαδή, ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἄλλος, εἶναι ἕνας ξένος, εἶναι συνεσταλμένος, ἐπιφυλακτικός. Ἐμεῖς δέν πρέπει νά παρασυρθοῦμε ἀπό τήν ἐπιφυλακτικότητά του καί νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἀπέναντί του ἐπιφυλακτικοί, ἀλλά, ἄς ποῦμε, νά ἐπιμείνουμε καί νά τόν κρατήσουμε κοντά μας γιά νά τόν ἀναπαύσουμε.
Ὅπως, ὅταν πῆγαν οἱ ἄγγελοι στά Σόδομα, σάν νά μήν ἤθελαν νά μείνουν στόν Λώτ γιά νά μήν τόν φέρουν σέ δυσκολία. Ὅμως ἐκεῖνος τούς πῆρε μέσα, ἄς ποῦμε, διά τῆς βίας –μέ τήν καλή ἔννοια– δηλαδή τούς εἶπε: «Ὄχι, δέν θά φύγετε, εἶναι ἀδύνατον· θά μείνετε, τελείωσε». Καί ἔτσι τούς φιλοξένησε καί τούς ἀνέπαυσε.

Μιά ψυχή ἔχει κάτι πολύ σοβαρό. Ποῦ νά πάει; Πηγαίνει ἐδῶ, πηγαίνει ἐκεῖ, δέν βρίσκει πουθενά λύση καί καταφεύγει σέ ἕναν ἱερέα. Καί γίνεται μιά συνεργασία, καί ἀρχίζει νά βγαίνει κάτι καλό. Ὅμως, τελικά πρέπει νά λεχθεῖ σ᾿ αὐτή τήν ψυχή: Νά πιστέψεις στόν Χριστό, νά τόν ἀγαπήσεις, νά ὑποταχθεῖς σ᾿ αὐτόν, ἄσχετα ἄν λυθεῖ τό πρόβλημά σου ἤ ὄχι. Ναί μέν ἡ ἀσθένειά σου σέ ἔκανε νά ἔλθεις στόν Θεό, ἀλλά μήν τό συνδέεις ἔτσι: «Ἄν μέ κάνει καλά ὁ Θεός, θά εἶμαι τοῦ Θεοῦ». Εἶναι φοβερό αὐτό· εἶναι πολύ ἄσχημο. Μπορεῖ νά σέ ἔκανε αὐτό τό περιστατικό νά πᾶς στόν Θεό, ὅμως τελικά ἐλεύθερα πρέπει νά ἐμπιστευθεῖς στόν Θεό. Δέν θά ἔβρισκες ἀλλιῶς τόν δρόμο, καί τό ἴδιο τό πρόβλημά σου σοῦ ἔδειξε τόν δρόμο. Διά τῆς πίστεως ἑπομένως θά πλησιάσεις τόν Θεό. Ἡ ὁποία πίστη δέν ἔρχεται ἀπό κάποια πίεση ἤ βία. Μπορεῖ ἔτσι νά ξεκίνησε, ἀλλά τελικά ἐλεύθερα ὁ ἄνθρωπος θά μείνει κοντά στόν Χριστό.

Κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Κύριος δέν παίρνει τόν ἀπόστολο Πέτρο παράμερα, τήν ὥρα πού εἶπε: Εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγώ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι, νά τοῦ μιλήσει φιλικά καί νά τοῦ ἐπιστήσει τήν προσοχή νά μή φθάσει στό σημεῖο νά τόν ἀρνηθεῖ. Δέν θά καταλάβαινε τίποτε ὁ Πέτρος. Ἄν δέν ἔπεφτε, δέν θά καταλάβαινε. Ἄν σέ ἀναλάβει ὁ Θεός, καί ἄν ἀληθινά θέλεις νά τόν ἀκολουθήσεις, δέν ξέρεις τί θά ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νά πάθεις, ἀκριβῶς γιά νά γίνεις ὅπως σέ θέλει ἐκεῖνος. Μπορεῖ πρῶτα νά ἦταν ὅ,τι ἦταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, νά νόμιζε ὅτι θά τά βγάλει πέρα, ἀλλά δέν ἄντεξε μπροστά σέ μιά παιδούλα καί ἀρνήθηκε τρεῖς φορές τόν Χριστό. Ἔτσι ἔπεσε γιά τά καλά, ἀλλά ταπεινώθηκε καί ἔγινε ἄλλος ἄνθρωπος. Ἦταν πλέον κατάλληλος γιά τήν Πεντηκοστή.

Στόν παράδεισο ὑπάρχουν μεγάλοι ἁμαρτωλοί πού μετενόησαν καί σώθηκαν.

Ὁ ἄνθρωπος πού θά νιώσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά μήν ἀγαπήσει τόν Θεό καί νά μήν ἀνταποκριθεῖ στήν ἀγάπη του. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τί μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;»;» Ἐννοεῖ τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔδειξε ὁ Χριστός. Ἀλλά ἐδῶ μέσα εἶναι καί ἡ ἀγάπη τοῦ ἀποστόλου καί ἡ ἀγάπη τοῦ κάθε χριστιανοῦ πρός τόν Χριστό· δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός ἐμᾶς.
Μερικοί θεολόγοι λένε: «Ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπάει· δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει τίποτε ἀπό αὐτόν». Ναί, ἀλλά τό θέμα εἶναι: ἀνταποκρίθηκες; Δηλαδή, κατ᾿ ἀρχήν σέ ἄγγιξε αὐτή ἡ ἀγάπη; Πλήγωσε τήν καρδιά σου; Βλέπουμε τόν ἀπόστολο Παῦλο πάντοτε νά συνέχεται ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη, πού καί δύναμη τοῦ δίνει καί κουράγιο καί χαρά, ὥστε νά ἀντέχει καί νά τά ξεπερνάει ὅλα ὅσα παθαίνει.

Ἀναρωτιέται κανείς: «Γιατί ἀρρώστησα; Ἐπειδή δέν πρόσεξα, ἔκανα κάποια λάθη, ἐπειδή ἁμάρτησα, ἐπειδή ὁ διάβολος ἤθελε τό κακό μου ἤ ἐπειδή θέλησε ὁ Θεός νά ἀρρωστήσω;» Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Θεός ἔκανε ἕναν ἄνθρωπο νά ἀρρωστήσει; Δέν μποροῦμε, ἀφοῦ αὐτός, ἐνῶ χιόνιζε, βγῆκε ἔξω χωρίς νά δώσει σημασία καί πλευριτώθηκε. Ἀρρώστησε ἀπό ἀπερισκεψία, ἀπό ἕνα δικό του λάθος. Καί τίς οἶδε τί ἄλλα μπορεῖ νά κρύβονται ἐδῶ. Ἀλλά μποροῦμε καί νά ποῦμε ὅτι αὐτό ἔγινε ἐρήμην τοῦ Θεοῦ, καί δέν ξέρει ὁ Θεός τίποτε; Δέν μποροῦμε νά τό ποῦμε καί αὐτό. Τί, λοιπόν; Ἕνας εἶναι πολύ ἐγωιστής, ἀπερίσκεπτος, καί ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά κάνει λάθη, τά ὁποῖα σέ τελευταία ἀνάλυση ἔγιναν ἀνοήτως. Καί ἔτσι βλέπει ὅλη τή μωρία του, πού εἶχε τόσο μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του. Καί μπορεῖ νά τό δεῖ κανείς αὐτό τήν ὥρα ἀκριβῶς πού θά πονάει καί θά χρειαστεῖ νά τοῦ κάνει ὁ γιατρός ὅ,τι χρειάζεται.

Ἡ Παναγία εἶναι συγχρόνως καί παράδειγμά μας καί ὁδηγός μας καί μητέρα σπλαχνική, πού σκύβει ἐπάνω μας καί ξέρει τίς δυσκολίες μας, τίς ἀδυναμίες μας· πολύ μᾶς πονάει, μᾶς νιώθει, μᾶς σπλαχνίζεται.
Αὐτό τό καταλαβαίνουν περισσότερο οἱ κάπως πιό ἡλικιωμένοι, καθώς ἔχουν μιά πείρα ἀπό τή ζωή καί ξέρουν πόσο πάσχει ὁ ἄνθρωπος, πόσο πονάει, πόσο ὑποφέρει, πόσο κινδυνεύει. Ἕνας νέος, καθώς δέν ἔχει πείρα ἀπό τή ζωή, εἶναι συχνά ἄσπλαχνος. Ὄχι γιατί τό θέλει, ἀλλά διότι δέν καταλαβαίνει. Μπορεῖ, γιά παράδειγμα, νά δεῖ ἕναν μέ κουσούρι καί δέν τό ἔχει σέ τίποτε νά τόν κοροϊδέψει. Ἕνας ἡλικιωμένος δέν θά τό κάνει αὐτό· ἔχει μέσα του κάποιες εὐαισθησίες. Ξέρει δηλαδή τί θά πεῖ πόνος, καημός, τί θά πεῖ βάσανο, καί ἔτσι μπορεῖ νά συμπαθεῖ καί νά συμπονεῖ τόν ἄλλο. Μᾶς συμπαθεῖ, λοιπόν, ἡ Παναγία καί θά ἤθελε τήν εἴσοδο ὅλων μας στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν παράδεισο.